Ένα

- Δεν ξέρω. Είμαι εγώ το πρόβλημα; Θυμάμαι ήμουν ένα ανήσυχο παιδί, μεγάλωσα και έγινα ένας παράξενος έφηβος. Σήμερα είμαι απλά χαμένος. Στο παρελθόν μου. *

- Τι είναι αυτό που σε βασανίζει; Αυτά που αντιμετωπίζεις σήμερα είναι σημεία του παρελθόντος που δεν έχεις λύσει. Τι είναι αυτό που κυριαρχεί στη σκέψη σου;

- Μια κατάσταση. Που θέλω να ξεχάσω. Κατανάλωσα τρομερή ενέργεια να ξεχάσω. Αλλά δεν έφυγε ποτέ. Ότι έχω καταφέρει, ότι έχω αφήσει πίσω μου, ότι πρόκειται να κάνω στη ζωή μου ανάγεται σε αυτή την κατάσταση. Τα αναγνωρίζω, γνωρίζω τους λόγους των πράξεών μου. Όμως, για εμένα τα εφηβικά μου χρόνια θα είναι για πάντα νεκρά. Οι στιγμές που έζησα κατά τη διάρκειά τους δεν είναι ευχάριστες. Ένιωσα βιασμένος, πολλές φορές. Από τους δασκάλους μου, από την οικογένειά μου, από εμένα τον ίδιο. *

- Θέλεις να μου πεις τι έγινε;                 

«Ήμουν 11 χρονών. Τελείωνα το Δημοτικό και θα πήγαινα στο Γυμνάσιο. Δεν ήμουν ποτέ καλός μαθητής, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ απολύτως σε αυτό που διαβάζω και οι άλλοι δεν ήθελαν να το καταλάβουν. Έκαναν πως δεν υπάρχει. Μια συζήτηση ξεκίνησε τα Χριστούγεννα της ΣΤ’ Δημοτικού για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Ήμουν τόσο μικρός και όλοι επέμεναν να αποφασίσω, μέσα σε ένα βράδυ. Όλοι τους ήταν εκεί και άκουγαν από τη μαμά μου το πόσο κακός μαθητής είμαι και ότι σκέφτεται να με στείλει σε Επαγγελματικό Λύκειο μετά το Γυμνάσιο. Η ίδια συζήτηση επαναλήφθηκε πολύ καιρό μετά, όταν τελείωνα το Γυμνάσιο. Λίγο όμως ήξερα πως η στιγμή της επανάληψης δεν θα με έφερνε στην ίδια δύσκολη θέση, είχα αλλάξει πολύ. Δεν θα ήμουν ποτέ πια το παιδί της ΣΤ’ Δημοτικού.

«Η μαμά είχε έναν νέο άνθρωπο στη ζωή της. Τον κύριο Κάπα. Δεν θυμάμαι, δεν πρέπει όμως ποτέ να τον συμπάθησα. Ίσως έφταιγε το παρουσιαστικό του, μεγαλόσωμος και εγώ ένα παιδί – γύρω στο 1,50 – μου έριχνε 10 κεφάλια. Ή έτσι νόμιζα. Δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και ο χαρακτήρας του, τα νεύρα του, η προσωπική του ιστορία που με ξένιζε, η δουλειά του. Όλα. Όχι, δεν τον συμπάθησα ποτέ. Πάντα μου καθότανε στο στομάχι.

...